Mijn foto op de achterkant
Voor de laatste keer stuur ik een herziene versie van ‘Dirigent zonder stokje’ naar de productieafdeling van de uitgever. Niet dat er daadwerkelijk serieuze veranderingen zijn aan te brengen in het verhaal, maar meer om me ervan te hebben overtuigd dat het goed is zoals het nu is. 170 Bladzijden vormen een verhaal dat getuige de tekst op de achterkant “even origineel als onvoorspelbaar is.”
Mijn foto die de achterflap siert is er een die recht doet aan mijn gevoel van voldoening en het plezier waarmee ik gewerkt heb aan het tot stand komen van dit boek.
Dat het verhaal aan mijn brein is ontsproten is waar, maar er zijn enige overeenkomsten met de volgzame Egbert.
Ook ik ben begin vijftig en mag me gelukkig prijzen met een vrouw die me begrijpt en me zo nodig leidt. Een sterke vrouw, evenals Carmen. Ze weet me te boeien zonder me te ketenen en laat me boven mezelf uitstijgen zonder dat het haar zichtbaar moeite kost.
"De lach van Carmen is adembenemend en haar naam past bij haar schoonheid. Wat ze voor hem koopt is niet iets waar er dertien van in een dozijn passen. De auto die ze rijdt past goed bij haar, maar liever nog is hij met haar in een robuuste terreinwagen naar de rand van een afgrond gereden zoals hem eerder eens is overkomen.”
Wat Egbert overkomt heeft hij niet kunnen vermoeden wanneer hij op een zondagmorgen aansluit bij wat mannen uit de buurt die hun midlifecrisis te lijf gaan op hun te dure racefietsen. Ooit schreef ik al eens over dergelijke mannen en voor een enkeling was dat een feest van herkenning. Laat 'Dirigent zonder stokje' zo ook een feest zijn om te lezen en misschien herkenbaar, al is de loop van het boek origineel en onvoorspelbaar.