Punt uit.

Nummer zestien alweer.

Hoe ik eerder tegen een leeg vel aanstaarde zonder te weten wat ik met mijn lezers delen zal ben ik nu met moeite te stoppen. De letters rijgen zich aaneen tot woorden, de een krachtiger dan de ander. De woorden vormen zinnen die op het vel dat voor me ligt, regel na regel van kleur voorzien. Ik schrijf op lichtblauwe regels met een pen die rood gekleurde letters laat verschijnen en dat lijkt een bijzonder effect op mijn denken te hebben.

Bij iedere punt en komma die ik zet geef ik extra druk op de pen zodat er meer nadruk op komt te liggen. De komma die ik niet op de juiste plek in de regel zet lacht me uit en hij lijkt te weten dat ik hem niet uit kan gummen en als ik met correctielak hem te lijf wil gaan zal hij een gesmoorde lach ten gehore blijven geven. Een in rode inkt geschreven komma laat zich niet weg lakken of uit gummen. Zo'n leesteken is er een om rekening mee te houden ook al staat hij niet op de goede plaats.

Ik zit er mee in mijn maag want hoe los ik deze kwestie op zonder ontsierende doorhalingen? Ik besluit voor even het erbij te laten en lees er over heen, hoe belangrijk hij ook is. In het tekstvak dat mij in staat stelt dit stuk met mijn lezers online te delen heb ik geen gum of lak nodig en kan ik met een enkele muisklik een komma van plek laten wisselen of in zijn geheel in een onzichtbare prullenbak doen laten belanden. Mijn geschreven tekst blijft niet foutloos op het papier met de lichtblauwe schrijflijn in rode letters staan, maar ik heb er vrede mee.

Twitter Facebook LinkedIn Volgen