Fragiel als koraal.

De omslag waarin mijn verhaal is gehuld oogst lof en zeker niet onterecht!

Het lijkt haast of het zeepaardje dat in een luchtbel haar weg naar de oppervlakte vindt van glas is geblazen en even fragiel is als het koraal waarmee ze wordt omgeven. Haar ranke staart heeft zich vastgegrepen zodat ze niet door de stroom ver weg gevoerd zal worden naar een plek waar niemand haar zal zien.

In mijn nawoord schrijf ik hoe ik oog in oog kwam te staan met deze schoonheid toen we met onze kleinzoon op bezoek waren in de Amsterdamse dierentuin Artis. Het werd een dag om niet te vergeten. Een dag waarop we honderden foto's maakten van vrijwel alle dieren die er wonen. En juist de foto van het zeepaardje is waar ik zo trots op ben.

Ik heb foto's van olifanten en plaatjes van leeuwen en tijgers die tot de verbeelding spreken, maar het zeepaardje heeft mijn hart gestolen. Natuurlijk wist ik dat er een boek zou komen en ook de titel had ik al geruime tijd voor ogen. Maar een zeepaardje op de voorkant was niet het allereerste dat in me op kwam toen ik na ging denken over de cover van TIJD. Tot ik me realiseerde dat ik een foto had genomen van een levensecht zeepaardje dat in haar aquarium leeft met water op de perfecte temperatuur en eten in voldoende mate voorhanden, of vinnen eigenlijk. Met water om zich heen waarmee ze alles naar haar eigen goeddunken mag doen omdat het haar terrein is, evenals het naar haar genoemde orgaan dat uit mijn brein is gehaald kon doen en laten wat ze wilde.

Ze liet het toe dat ik haar fotografeerde in haar eigen omgeving en ik heb haar geen toestemming hoeven vragen of ik haar foto gebruiken mocht voor mijn boek. Ze zal ermee hebben ingestemd, dat weet ik zeker. Zoals ze nu naar de oppervlakte zweeft in een luchtbel op de voor en achterkant van mijn boek is haar waardig. Gedragen door de lucht stijgt ze boven de tijd uit die gesymboliseerd wordt door het uurwerk dat ze achter zich laat. De overige luchtbellen gaan haar achterna. Gedachtebubbels die afscheid van haar willen nemen en wensen dat ze haar nooit meer terug zien. Zij bleek tenslotte een van de boosdoeners in mijn brein waarin zoveel gedachtebubbels omhoog zijn gekomen in de loop der tijd.

Het onschuldig ogende zeepaardje is mede schuldig aan de ziekte waarvan ik lijk te zijn verlost. Het zeepaardje dat ik in Artis vastlegde is van een ongehoorde schoonheid. Er valt geen onvertogen woord over haar te zeggen en van mij mag ze weg zweven in mijn gedachtebubbel. De tijd overstijgend en achterna gezeten door gedachten die uit mijn gehavende brein opborrelen.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Reacties

Zoals altijd zijn de op papier gezette, opborrelende gedachten van jou weer heerlijk om te lezen!
Tineke Haspers, op 07-02-19

Fragiel als koraal.

zinderend

Inspiratie

Geduld

Broer en zus

De ontmoeting