Verlossende woorden
Natuurlijk was het weer spannend. Een manuscript bij de uitgever aanleveren waar eerder al
twee boeken van mij ‘tastbaar’ werden. Daar waar ik weet dat het met de
grootste zorg gebeurd, want het moet goed gebeuren. Goed naar mijn standaard en
die standaard is niet voor iedereen gelijk. Maar het boek draagt wel mijn
naam. Ik koos de titel en bepaalde de inhoud. Het verhaal is mijn verhaal. Niet
enkel door mij opgeschreven of door mij bedacht. Nee, het is mijn geschiedenis en
toekomst die ik wil delen met de lezers ervan. Niet als schreeuw om aandacht.
Het telefoontje waarop je ongeduldig zat te wachten of een voicemail bericht
dat uiteindelijk werd ingesproken toen ik niet direct het telefoongerinkel
beantwoordde. De uitgever had een haast poëtische beoordeling voor me klaar en
om die te horen te krijgen bracht iets bij me teweeg. Inmiddels drie keer op
rij mag ik me ermee gesierd weten en alle keren was het alsof ik een marathon
in recordtijd had afgelegd. Een prestatie van formaat, al was ik al aardig
getraind inmiddels, besef ik me. Een boek schrijven is iets, maar ermee naar
een uitgever stappen is andere koek. Hoe zal het worden ontvangen en meer nog,
hoe zal het worden beoordeeld? Inhoudelijk moet het interessant genoeg zijn, maar zeker ook
verkoopbaar. Technisch gezien moet het perfect zijn.
De erkenning en het vertrouwen in mijn talent als schrijver is me gegeven. Toen ik ‘de geboorte van een opa’ samenstelde werd ik daartoe aangespoord door het publiek dat al kennisgenomen had van mijn verhaaltjes. Het was dus werkelijk samenstellen wat ik deed en de uitgever gaf er vorm aan en bracht het uit. Nooit ben ik gaan zitten om er hoofdstuk na hoofdstuk voor te schrijven en een samenhangend verhaal op te bouwen zoals ik wel deed toen ik ‘Op weg naar het onbekende’ schreef en zoals ik ook nu heb gedaan. Heus heb ik wel eens mensen deelgenoot gemaakt van mijn wel en wee in aanloop naar de ingrijpende operatie. Echt heb ik ze wel laten weten hoe het was om in het ziekenhuis te verblijven in de hoop en verwachting dat alles nu wel beter zou zijn. Hoe het over ging hebben ze van dichtbij meegemaakt en van horen zeggen kwamen ze details te weten die ik onthul in ‘TIJD, over epilepsie en hoe het overging.’ De foto die de voorkant siert komt uit mijn eigen archief en als ik ernaar kijk roept het uiterst prettige beelden bij me op. Maar hoe dieper ik over mijn keus na denk hoe meer ik de dubbele betekenis erin ontdek. Van een afstand bezien zal je denken dat ik ze door de operatie niet allemaal meer op een rijtje heb terwijl ingewijden in mijn verhaal direct de bedoeling van mijn keuze snappen. Anderen zullen het boek direct willen vastpakken en omdraaien in de hoop de dieperliggende gedachte te kunnen achterhalen van dat wat er in me omging toen ik de foto maakte en hem liet bewerken tot aansprekende omslag van ‘TIJD, over epilepsie en hoe het over ging.’ Om mijn keuze te verklaren haalde ik een stukje tekst uit het boek aan en liet dat op de achterkant drukken. Het lezen van dit citaat verduidelijkt zeker de op het eerste oog volkomen irrelevant aandoende afbeelding die naadloos aansluit bij wat ik schreef.