Een rivier op aarde

Wie denkt dat Dirigent zonder stokje alleen maar draait om twee mensen die elkaar hebben gevonden zonder naar elkaar op zoek te zijn geweest slaat de plank behoorlijk mis. Wie het gelezen heeft zal zich hebben verbaasd over de rol van Jorick. De avonturier die met een handvol kiezelstenen de wereld afreist in de vaste overtuiging dat hij een onuitwisbare indruk achter zal laten bij iedere plek die hij aandoet. Waar hij komt zoekt hij een waterstroom die hij naar zijn hand meent te kunnen zetten door er de kiezels die hij bij zich heeft in te leggen.

Meerdere artiesten hebben zich de tekst eigen gemaakt die Bram Vermeulen schreef over een steen die het water anders laat stromen dan het deed, op een muziek die me werkelijk hemels in mijn oren klinkt. De uitvoering van Bram zelf is rauw en Paul de Leeuw heeft er een gevoelig nummer van gemaakt.

De Dirigent volgt Jorick niet en heeft hem niet in haar greep. Integendeel. De avonturier laat zich nergens anders door leiden dan door zijn gevoel. De dood van zijn moeder is de aanleiding de reis te maken die hij zijn moeder heeft gegund, maar waar ze door haar kort ziekbed nooit aan is begonnen. Hij had graag zijn kinderen aan haar willen voorstellen want als oma zou ze zeker haar leven met hen hebben willen delen, hoewel het voor hem gissen is of er kinderen zijn die hem papa noemen en ooit aanspraak komen maken op wat hij achterlaat. Een album met foto’s misschien, van beekjes en rivieren met teksten erbij die tot ieders verbeelding spreken:

“hier heb ik een steen gelegd zodat ik nooit zal worden vergeten. Ik heb het bewijs geleverd dat ik besta. Door deze steen gaat het water hier, voor altijd anders.”

Mochten ze zich aankondigen, bij De Plataan misschien, zal hij ze warm onthalen en ze de rijkdom laten zien waarin hij is opgegroeid. Hij wil ze laten kennismaken met Egbert die dan ‘opa’ genoemd mag worden. Hij zal ze aan Carmen voorstellen die ze ‘oma’ mogen noemen, mits ze zich hierin kan vinden. Hij wil dat ze zich geliefd voelt als grootmoeder terwijl ze haar eigen haarkleur nog heeft en in een sportwagen rijdt waarin met moeite twee kinderen op de achterbank passen.

Maar zover is het nog niet. Jorick heeft nog heel wat steentjes opgediept uit de aarde van de tuin waarin hij graag met zijn moeder aan het werk was. Ieder jaar werd het planten van de bloembollen gevierd en werden steentjes met de bollen mee begraven zoals Jorick een handvol steentjes op de blankhouten kist van zijn moeder liet vallen toen ze haar lichaam aan de aarde toevertrouwden.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Een rivier op aarde

zinderend

Inspiratie

Geduld

Broer en zus

De ontmoeting