De mooiste
Carmen heeft zich een plek op internet toegeëigend en zal geregeld van zich laten horen als ik haar een beetje doorgronden kan. En dat kan ik. Ze is tenslotte aan mijn brein ontsproten en wat ze me liet optekenen in Dirigent zonder stokje is woord na woord een hersenspinsel van mij. Ik creëerde haar en gaf haar de naam die ze trots draagt. De naam die haar past als een goed zittende jas of een op maat gesneden pantalon.
Carmen koketteert als het kan en klampt zich aan haar geliefde vast wanneer ze het nodig acht. Door de drukke stad waarin ze haar weg feilloos vinden kan leidt ze de man die achteraan in het peloton bedaagde wielrijders haar voorbij is gereden op een willekeurige zondag. De man oogt sympathiek en ze hoopt hem nog eens tegen te komen. Dat is eerder het geval dan ze dacht en ze weet dat ze haar slag kan slaan in de drom mensen die op het plein bijeen is gekomen. Het publiek is uitgelopen op de zonnige dag om het voorjaar te vieren en getuige te zijn van de kroning van de Lente-koningin en haar koning.
Carmen kan het zich nog goed herinneren hoe ze ooit zelf eens is uitgeroepen tot mooiste van de streek. Haar ouders stonden dicht bij het podium te glimmen van trots en haar moeder probeerde de aandacht op zich te vestigen door luid te laten weten aan de plaatselijke pers dat het in de familie zit: “het zijn mijn genen die de boventoon voeren, dat is toch wel duidelijk” sneerde ze duidelijk hoorbaar voor het haar omringende publiek en in het bijzonder naar haar man, die zichtbaar nerveus werd onder de tirade van zijn vrouw.
Op datzelfde pleintje staat de nog even aantrekkelijke Carmen zich te beraden op de stap die ze zetten zal. De sympathieke wielrenner kan op dat moment onmogelijk aan haar ontsnappen. Ze is zo trefzeker als een scherpschutter die zijn doelwit met één schot treft.
