Een hapering

We komen elkaar tijdens onze nieuwsgaring in de wandelgangen nog wel eens tegen, Joyce
en ik. Ze laat zich steevast vergezellen door iemand die een camera kan hanteren terwijl ik solo op pad ben. Slechts een fotocamera is mijn kameraad om een belevenis op beeld te vangen. Joyce kan haar verhalen omlijsten met bewegende beelden en als ze een vraag stelt kan het antwoord worden beluisterd terwijl antwoorden op mijn vragen altijd uit mijn pen komen.

De directe manier van verslaglegging bevalt haar en dat is haar aan te zien. Ze glunderde toen ik instemde met haar voorstel een interview met mij af te ronden in het Máximapark waarvan ze weet dat het zoveel voor me betekent. Ze voelt het haarscherp aan en leest de emotie in mijn ogen die even op kwam zetten.

We weten na vandaag iets meer van elkaar. Zij meer van mij dan ik van haar, maar daar was het haar ook om begonnen. Een interview met de schrijver die inmiddels zijn vierde titel op zijn palmares mag bijschrijven. Daar zit een verhaal in vond ze en een verhaal is het geworden.

“Ontroerend” noemt ze het en daar sluit ik me bij aan. Ik vertel even makkelijk als ik schrijf hoor ik weleens en misschien is dat zo. Hoewel er een wereld van verschil zit tussen gesproken en geschreven woorden. Naast Joyce terug fietsend uit het Máximapark vandaan vertrouwt ze me toe, dat zelfs het schrijven van een ansichtkaart haar moeite kost dus een heel boek … Zij is rap van de tongriem gesneden en haar interviews geven daarvan blijk. Ze is er niet in geschoold, maar wel door de tijd er bedreven in geworden. We liggen elkaar en vertrouwen erop dat het eindresultaat de weergave van ons gesprek is zoals wij het voor ogen hebben. Open en eerlijk. Net als ik streeft ook zij perfectie na. En daar ben ik gelukkig mee. Een opname over doen ziet ze niet als een probleem terwijl ik er een enorm ding van maak. “Waarom die hapering bij het voorlezen van een stuk tekst dat ik notabene zelf heb geschreven?” Ik baal ervan, maar Joyce, noch haar cameraman zien hierin een probleem. We doen het over en de hapering blijft uit. Het is uit mijn hoofd gedrongen door de woorden van twee mensen tegenover mij. “Dan doen we dat toch even over.”

Ik ben benieuwd naar het eindproduct.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Een hapering

zinderend

Inspiratie

Geduld

Broer en zus

De ontmoeting