Ik kom mezelf nog wel tegen.

Heel lekker in het ritme van blogs schrijven zit ik niet. Het Epilepsiefonds verwacht slechts een keer per maand een bijdrage en die heb ik allang ingeleverd. Wachten is op het moment dat het gepubliceerd wordt, dan gaat de termijn van een maand weer in. 

De blog die ik bijhoud op deze pagina kan ik natuurlijk wel dagelijks vullen, maar het moet wel ergens over gaan. 

Het is even stil op het gebied van manuscripten en uitgevers. Er is me te verstaan gegeven dat het best snel is om weer met een titel te komen en zij zullen het wel weten. De lokale boekhandel loopt zich nu warm om mijn boeken fysiek in de winkel te leggen, maar ik moet mezelf nu niet rijker rekenen dan ik ben. We tasten elkaar een beetje af, we lijken twee aan elkaar snuffelende hondjes die om elkaar heen draaien en eerlijk gezegd vind ik dat best spannend. Hoe leuk moet het zijn om in een boekwinkel iemand steels in je boek te zien snuffelen? 

Je wordt door een boek aangetrokken en beoordeelt het als eerste op het uiterlijk en om mijn boeken kan je dan niet heen. Dan wordt de achterkant geraadpleegd en later pas wordt een blik op het verhaal tussen de twee kaften geworpen. Spreekt de tekst aan en dekt de titel de lading of komt deze uit het oneindige niets vallen, maar bekt het wel aardig? 

Zo worden boeken beoordeelt en zo wil ik ook worden bekeken door aanstaande lezers. Niet mijn foto op de achterkant moet het zijn die tot de verbeelding spreekt, maar de tekst op de achterkant en de omslag waarin het verhaal is gebonden. 

Als een schrijver drie titels op zijn naam heeft staan kan hij zich nog niet meten met de zwaargewichten waarvan het oeuvre zoveel keer meer titels bevat. Maar is het niet de inhoud dan die telt? Lezers willen het liefst boeken aanraken voor ze het kopen, er doorheen bladeren en kijken of er illustraties in staan die het verhaal in beelden vangt. Een boek zonder plaatjes spreekt tot de verbeelding en een voorwoord moet uitnodigen tot het lezen ervan. Zo zijn er tal van factoren die een boek een bestseller kunnen maken. Het begint met een boek dat je kan vasthouden. Op een scherm vorm je jezelf een beeld, maar voeling met een boek krijg je als je het kan pakken en kan openslaan op de bladzijde waar je bent gebleven. Of wanneer je in de inhoudsopgave kijkt en gepakt wordt door de titel die de inhoud van het stuk verklapt zonder prijs te geven hoe het verder gaat. 

De boekwinkels willen wel en ik sta te popelen om zaken met ze te doen. We draaien nog even om elkaar heen, maar wie weet sluiten we vriendschap en kom ik mezelf er tegen.