Een enorme uitdaging.
Met een blanco vel voor me zit ik te peinzen wat ik zal schrijven.
Waarmee kan ik mijn lezers boeien en misschien wel voor heel even bij een enkeling een glimlach op zijn of haar gezicht toveren met wat ik schrijf. De reviews over mijn boek TIJD die ik mag lezen zijn om van te dromen en kennelijk maakt wat ik schrijf iets bij de lezers los. Jammer dat ik bij 'De geboorte van een opa' en 'Op weg naar het onbekende' niet van de mogelijkheid te bloggen gebruik heb gemaakt. Was het de onwetendheid van de mogelijkheid of omdat ik bang was om iets verkeerd te doen waardoor met een druk op de knop alles in het binnenste van mijn laptop verdwijnt en nooit meer vindbaar is? Mijn dingetjes op Facebook doen niet onder voor wat ik nu bloggen noem. Toch geeft de term bloggen het net iets meer lading is mijn zienswijze.
TIJD wordt gelezen en onbekenden geven hun mening. Zolang die mening positief is vind ik het niet zo lastig om een blog te schrijven, maar als een onbekende me kritiek gaat leveren kan ik door de war raken en misschien het idee in mijn hoofd halen dat het me niet gelukt is iedereen een lach op zijn gezicht te toveren of een traan langs ieders wang te laten glijden. Wat is mijn doel met het schrijven van woorden die ik bij elkaar hark tot iets met een logisch verband? Is het die glimlach die ik teweeg breng misschien of wil ik juist de gemoederen beroeren en iemand tranen met tuiten laten huilen? Van TIJD wordt gezegd dat het een lach en een traan kan veroorzaken. In 'De geboorte van een opa' heb ik misschien meer lachers op mijn hand gekregen dan dat ik aan sentiment teweeg heb kunnen brengen. De verwikkelingen waarin ik met onze kleinzoon terecht kwam waren natuurlijk het meest van de tijd hilarisch te noemen, maar was ook daar niet een hoofdstuk getiteld 'Emotie?' 'Op weg naar het onbekende' is een opsomming van feiten geworden en van enorme diepgang is geen sprake als ik het in gedachten even teruglees. Ik pak het er niet bij want vergelijken met TIJD wil ik het niet. In ieder boek dat ik schrijf moet een mix van gevoelens voelbaar zijn. De lezer moet heen en weer worden geslingerd tussen geloof en ongeloof met de daarbij horende emoties. Om het meest ongeloofwaardige scenario de lezer te laten ervaren als realiteit vind ik een enorme uitdaging die ik aanga.
