Gevecht tegen mijn tranen.
Ik kreeg het behoorlijk benauwd toen ik de mail las van mijn uitgever die even als zovelen zo enthousiast is over het boek dat gaat verschijnen. Toch werd ik er door in verwarring gebracht en zag de hele boel ontploffen. Waar was het mis gegaan? Wat was er gebeurd dat op een cruciaal punt in het productieproces er steken waren gevallen waar ik juist alles dacht op de rit te hebben. Bij alles wat ik had aangeleverd om mijn manuscript tot een boek te vervolmaken hadden bestanden gezeten die ik niet openen kon, maar waar experts zich met gemak over konden ontfermen.
De cover moet er gelikt uitzien. Het moet van een afstand al uitnodigen om het boek te lezen en niet enkel doordat mijn naam erop staat. De afbeelding is er een die tot de verbeelding zal spreken, maar uiteindelijk zijn doel niet zal missen. Namelijk herkenbaarheid. En juist deze foto, uit mijn eigen omvangrijke collectie, lijkt nu roet in het eten te kunnen gaan gooien. De mededeling dat de foto die mijn boek zou sieren niet langer in de gratie was bij degene die mijn boek in elkaar moet zetten sloeg in als een bom.
Ik voelde me niet goed worden toen ik het las en moest vechten tegen mijn tranen. Evengoed is het een ultieme
test geweest of wel ieder spoortje van epilepsie is uitgewist. Na een jaar aanvalsvrij te zijn en door de neuroloog rijbevoegd te zijn verklaard had deze kwestie mij misschien weer in een juist overwonnen patroon kunnen doen terugvallen wanneer twee verkeerd geladen deeltjes die over het hoofd waren gezien tijdens de operatie nog even
de strijd met elkaar zouden aangaan.
Toch kwam het niet zover en ben ik de uitgever hierom misschien wel dank verschuldigd. Deze proef op de som heb ik glansrijk doorstaan, maar mijn onzekerheid is er wel door toegenomen. Want zeg nu zelf. Een boek zonder aansprekende cover zoals ik wel al in het vooruit heb gesteld is niet mijn boek.
Ik richtte een mail tot de uitgever en kennelijk spatte het sentiment er vanaf. Ik heb geen onware woorden geschreven toen ik mailde dat er bijzondere waarde kleeft aan de door mij gekozen foto. Het is niet gelogen dat ik liet weten dat geluk en verdriet soms dezelfde uitwerking hebben. En dat het zeker bij mij het geval is. Na mijn operatie bemerk ik dat des te meer.
Mijn vreugde was dan ook euforisch toen ik mocht lezen dat de uitgever er alles aan gelegen is de afbeelding die ikzelf maakte bruikbaar te maken voor de cover van mijn boek. Ze hebben me te kennen gegeven dat ze altijd te maken hebben met sentimenten. Niet enkel van een auteur die zijn derde boek uit laat brengen, maar met alle auteurs die met hen in zee gaan. 'Een boek is sentiment' werd me meegegeven. En het is zo. De bedoelde beleving van het geschrevene delen met de lezers ervan. Dat moet haast wel een gevoelszaak zijn want anders zou niemand meer in mij geloven.