Zeepaardje
Potverdorie, een jaar is voorbij gevlogen! Sneller lijkt het wel te zijn gegaan dan alle andere jaren waarvan we dachten dat het door onze vingers glipte. Op 8 december vorig jaar werd mijn brein blootgelegd en werd door knappe koppen een gat geslagen in mijn slaapkwab waarin een mandarijn van gemiddeld formaat zou passen.
De onderliggende Hippocampus werd er direct maar uit geopereerd. Het op een zeepaardje gelijkend orgaan heeft me jarenlang geteisterd kennelijk. Het ondier is me ontnomen, maar missen zal ik het niet.
Een jaar is voorbij en ik kan er een boek over schrijven en dat deed ik. Een boek waarin ik net als in “Op weg naar het onbekende” opschreef hoeveel tijd en geduld het heeft gekost voor ik mocht zeggen te zijn verlost van de aanvallen die ons leven hebben ontwricht. “Epilepsie heb je niet alleen” is een gevleugelde uitspraak die ik onderschrijven kan en waaraan ik veel heb gedacht wanneer het weer eens flink raak was geweest.
Dat ook het herstel na de operatie geen kwestie is van even de tanden op elkaar en doorbijten is me wel duidelijk. Ook die reis maak ik gelukkig niet alleen, maar mag ik samen gaan met hen die me lief zijn. Niet aangeboren hersenletsel zoals ik opliep gedurende mijn leven dat gekenmerkt werd door epilepsie heb je ook niet alleen. Daar wordt iedere dag weer de omgeving mee geconfronteerd. En iedere dag opnieuw moet ik mezelf uitvinden. Waar liggen mijn kansen en hoever moet ik reiken om niet een grens over te gaan die daar niet voor niets ligt. Er
valt nog veel terrein te winnen.
Hoeveel moois mag ik nog verwachten?
Reacties
om te lezen hoe jij die afgelopen tijd hebt beleefd. We hebben natuurlijk al zo nu en dan wat verhalen mogen
lezen van je maar zijn benieuwd naar het complete verhaal.
We wachten je boek af en wensen je er heel veel succes mee!
Niet wanhopen hoor we gaan ons best doen, ik heb nog een keer het artikel gedeeld waarin de link staat naar de uitgever en er een warm pleidooi aan toegevoegd, even afwachten of het werkt.
Het moet toch net als de vorige keren gaan lukken!! Groetjes.
je bent een van mijn trouwe lezers al heel erg lang en dat waardeer ik zeer. Gelukkig zijn er veel lezers die geregeld de moeite nemen mijn belevenissen mee te beleven. Lezers zijn jammergenoeg niet allemaal volgers, terwijl ik die juist hard nodig heb om het boek uit te mogen brengen. Blog lezers hoeven enkel maar verder naar beneden te scrollen en naam en emailadres in te vullen. Geheel vrijblijvend, maar van groot belang om het boek uit te mogen brengen op 25 januari. Ik klink misschien wanhopig, maar als ik het aantal lezers zie dan verheug ik me al op hun support door volger te worden. 25 Januari wil ik heel graag "TIJD, over epilepsie en hoe het over ging" kunnen presenteren, maar dat kan alleen met hulp van mijn lezers.